Η Βίκυ Καγιά στο νέο τεύχος του Down Town !!!

Μιλάει για τα εφηβικά της χρόνια με νοσταλγία.
Θυμάται τη φορά που παραλίγο να την αποβάλουν γιατί έβαλε τις φωνές ως πρόεδρος του 15μελούς στο διευθυντή στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί ένα συμμαθητή της.

Για τις φωτογραφίες της από τα περιοδικά που τις κολλούσαν
στους διαδρόμους του σχολείου και για τον καθηγητή της Γυμναστικής
που έβαζε μόνο σε εκείνη απουσία όταν δεν φορούσε φόρμα.


Διαβάστε Περισσότερα στο Read More

Για το διαζύγιο των γονιών της στα 18 της χρόνια, την ιδανική σχέση που έχουν τώρα πια οι τρεις τους και τις τρεις βαλεριάνες -μαζί με το χαμομήλι- που ήπιε το βράδυ πριν από την πρεμιέρα, επειδή δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τη χαρά της!

Είχες ποτέ δεύτερες σκέψεις αν έκανες το σωστό που δέχτηκες την πρόταση του ΑΝΤ1;

Όχι. Αυτό με είχε πιάσει μόνο στο θέατρο. Όταν μιλήσαμε για τον Πρωινό Καφέ, είπα στον εαυτό μου «Βίκυ, αυτό είναι, μην το σκέφτεσαι». Κακά τα ψέματα, τέτοια ευκαιρία δεν έρχεται δεύτερη και τρίτη φορά. Ή την πιάνεις από τα μαλλιά και την αξιοποιείς όσο καλύτερα μπορείς ή κάνεις πίσω και μετά αναρωτιέσαι μια ζωή γιατί δεν το τόλμησες. Θα μου πεις τώρα «Γιατί όχι το Σεπτέμβριο;». Μέχρι τότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει... Αν το είχα σκεφτεί πάρα πολύ, τότε μπορεί και να είχα αμφιβολίες. Για μένα, όμως, ήταν δώρο Θεού αυτό το δίμηνο, αυτή η ξαφνική αρχή. Μας δίνεται μια ευκαιρία μέσα από το κανάλι να δοκιμάσουμε πράγματα χωρίς πίεση, να κάνουμε λάθη και να γίνουμε καλύτεροι. Σε άλλη περίπτωση, δεν έχουμε το περιθώριο να κάνουμε και πολλά λάθη. Προτιμήσαμε λοιπόν να το κάνουμε τώρα, ώστε να διαπιστώσουμε πραγματικά αν ταιριάζουμε, αν μπορούμε, γιατί δεν είναι και δεδομένο ότι θα είμαι καλή σε αυτό, οπότε να δούμε με τον ΑΝΤ1 μήπως κάνω κάτι άλλο, αφού έχω συμβόλαιο για δύο χρόνια. Τελικά, όχι μόνο μου αρέσει, αλλά έχω ξετρελαθεί. Έχω πάθει τρέλα, μου αρέσει πάρα πολύ!

Λένε πως η πρόταση για τον Πρωινό Καφέ σου είχε γίνει από το περασμένο καλοκαίρι.

Είχαμε συζητήσεις γενικού περιεχομένου. Μου είχαν προτείνει αρχικά τη Στιγμή της Αλήθειας, μετά είχαμε συζητήσει για το πρωινό, αλλά και για κάτι βραδινό. Τελικά δεν καταλήξαμε κάπου. Αν με ρωτήσεις γιατί συμφωνήσαμε τώρα, θα σου πω πως όταν με ρώτησαν πώς φαντάζομαι τον Πρωινό Καφέ, τους περιέγραψα αυτό που είχαν και οι ίδιοι στο μυαλό τους, και ο κύριος Κυριακού και ο κύριος Λεβέντης. Ένιωσα ενθουσιασμό και είπα πως ίσως μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ήθελα να το πάρω αυτό το ρίσκο.

Πού βρισκόσουν όταν σε πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Λεβέντης;

Μόλις είχα μετακομίσει στο νέο μου σπιτάκι, που το αγαπώ πάρα πολύ γιατί είναι έτσι ακριβώς όπως το θέλω, και τακτοποιούσα τις ντουλαπίτσες μου. «Γεια σου Βίκυ, ο Γιώργος Λεβέντης είμαι. Είναι αλήθεια ότι έφυγες από τον Alpha;». «Ναι» απαντάω. «Έφυγα για προσωπικούς μου λόγους». Ένιωθα πολλή ανασφάλεια με όσα γίνονται εκεί. «Σε σκεφτόμαστε για τον Πρωινό Καφέ. Θες να το συζητήσουμε;» μου λέει. «Να το συζητήσουμε. Να δω τι έχετε στο μυαλό σας, να σας πως τι έχω κι εγώ στο μυαλό μου». Προετοιμάστηκα δύο μέρες μαζί με τη συνεργάτιδά μου, Μίρκα Χανδακά, φτιάξαμε το βιβλιαράκι μας, τους παρουσιάσαμε την ιδέα μας και τους άρεσε πάρα πολύ. Δευτέρα μιλήσαμε, Πέμπτη υπογράψαμε. Εκείνη τη μέρα, σε ένα meeting που κράτησε πέντε-έξι ώρες, συνειδητοποιήσαμε ότι εί¬μαστε στο ίδιο μήκος κύματος -γιατί αυτά είναι καρμικά- και θέλουμε να το προσπαθήσουμε. Τους ρώτησα βέβαια τι απαιτήσεις έχουν από τα νούμερα, γιατί, άνθρωποι είμαστε, και η ιδέα μας μπορεί να μην έχει απήχηση από την αρχή. Μου είπαν τότε «Όχι, μην ανησυχείς, ξέρουμε πού βαδίζουμε και δεν περιμένουμε αυτήν τη στιγμή να πάρει ο Πρωινός Καφές πρωτιά, αλλά να πάρει μια άλλη μορφή, να έρθει σε μια ισορροπία, ώστε του χρόνου να πάει πολύ καλά».

Πριν απαντήσεις θετικά, δεν αισθάνθηκες την ανάγκη να το συζητήσεις με το σύντροφό σου, Νίκο Κριθαριώτη;

Βεβαίως και το συζήτησα. Μου είπε πως έπειτα από πολύ καιρό με έβλεπε τόσο ενθουσιασμένη, οπότε, αν αισθανόμουν ασφάλεια και το ήθελα τόσο πολύ, θα έπρεπε να το κάνω. Τον ίδιο ενθουσιασμό είχα και με το Dance, αλλά και με το θέατρο.

Έφυγες με πικρία από τον Alpha;

Έφυγα μπερδεμένη. Ξαφνικά η κατάσταση είχε γίνει χαοτική. Μου έδιναν κάθε μέρα dvd για να δω concept εκπομπών. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά εκεί. Αφού δεν είχε πάει καλά το Είσαι Μέσα, που ήταν πολύ καλύτερο, πώς θα πήγαιναν αυτά; Δεν είναι τώρα δουλειά να κάνεις συνεχώς εκπομπές και να κόβονται. Είχα και κάποια προσωπικά θέματα με τη διεύθυνση προγράμματος, οπότε είπα «Άσ' το καλύτερα. Δεν ταιριάζουν οι χημείες μας, δεν συνεννοούμαστε». Είχα και μια ταινία τότε στα σκαριά, οπότε θα την έκανα και μετά θα ξεκουραζόμουν. To περίμενα, εξάλλου, ότι θα κοπεί η εκπομπή.

Έχεις κλάψει πολλές φορές για τη δουλειά;

Πάρα πολλές. Και στην τηλεόραση, όταν ξεκίνησα με το Dance και άκουγα πικρόχολα σχόλια, έβαζα τα κλάματα. Μετά, όμως, αποφάσισα πως, αν θέλω να προχωρήσω σε αυτή τη δουλειά, οφείλω να δεχτώ όλο το πακέτο που τη συνοδεύει και να δίνω βάρος σε όσα σχόλια έχουν βάση.

Πιστεύεις ότι η Ελένη Μενεγάκη ξεπερνιέται;

Όχι, δεν το πιστεύω αυτό με τίποτα! Είναι δεκατέσσερα χρόνια σε αυτόν το χώρο και ο κόσμος όχι μόνο την αγαπά αλλά την προτιμά κιόλας. Ο Πρωινός Καφές, όμως, μετράει είκοσι χρόνια και έχει κάτι το συναισθηματικό. Θέλουμε να το χαϊδέψουμε και να το φέρουμε σε ένα καλό σημείο. Οι πρωτιές είναι ωραίες, αλλά και να μην έρθουν δεν πειράζει, τουλάχιστον για μένα.

Στη ζωή σου μέχρι σήμερα είχε τελικά προτεραιότητα ο έρωτας ή η καριέρα;

Και τα δύο. Δεν θα άφηνα τη δουλειά μου για κάποιον άντρα, αλλά έχω κάνει πολλές υπερβάσεις για τον άνθρωπο που αγαπάω. Για χάρη του Νίκου ξαναγύρισα στην Ελλάδα, γιατί μετά το Dance είχα πλάνο να ξαναφύγω στην Αμερική. Σαφώς και υπομένω κάποια πράγματα της δουλειάς του και εκείνος της δικής μου, αλλά οι άνθρωποι που αγαπιούνται είναι μαζί για να στηρίζουν ο ένας τον άλλον.

Πέρασε ποτέ κρίση η σχέση σας;

Ναι. Την εποχή που έκλαιγα και στενοχωριόμουν ο Νίκος δεν ήξερε τι να με κάνει. Με είχε συνηθίσει πάντα θετική. Πέρασα ένα δίμηνο που είχα πάθει υπαρξιακό, ένιωθα ανασφάλεια. Τότε είχαμε εντάσεις, αλλά το ξεπεράσαμε. Εκείνος προσπαθούσε να με λογικέψει, αλλά εγώ αντιδρούσα. Τώρα με παίρνει αγκαλίτσα, μου λέει «Όλα θα πάνε καλά» και αμέσως ηρεμώ, σαν τα παιδάκια. Πάρε μου κι ένα παγωτό, και δεν θα ξαναμιλήσω!

Περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί.